1. |
1. Σ' ένα καραντουζένι
04:01
|
|||
|
Έχω μια απύθμενη σπηλιά που βγάζει κούφιους ήχους,
την επισκέπτομαι κρυφά απ' τους ανθρακωρύχους
΄Εχω έναν κήπο με καρφιά στη γη του παραδείσου,
του κόσμου τα λαγωνικά, αχ, να μην τον μυρίσουν
Μια λάμια μέσα στην καρδιά έχω κουλουριασμένη
κι έτσι κουρδίστηκα ξανά σ' ένα καραντουζένι
|
||||
2. |
2. Εκκύκλημα
02:59
|
|||
|
Σαν όταν στης παράστασης τη μέση, ξάφνου, κάποιος
σηκώνεται και με βρισιές στην έξοδο πηγαίνει
Κι όλοι αμέσως απορούν «Τι τάχα να συμβαίνει;
Μην ήταν κάποιο τέχνασμα, κόλπο του σκηνοθέτη;»
Το ίδιο αμήχανοι κι εμείς μπροστά στο εκκύκλημα του χρόνου
Σαν όταν στης παράστασης τη μέση, ξάφνου, κάποιος
σηκώνεται και με βρισιές στην έξοδο πηγαίνει
Κι όλοι θαρρούν πως όλα αυτά έχουνε κάποια αιτία
«Μπορεί να 'ναι ηθοποιός και γίνεται στ' αστεία»
|
||||
3. |
3. Ο Τζακ και τα ζόμπι
05:51
|
|||
|
Στίχοι:
Του Τζακ τού βρήκαν δουλειά
να πάει να κάνει το ζόμπι
και στον λαιμό του οι κόμποι
ίσως λυθούνε ξανά
Ο Τζακ δεν έχει μαλλιά
γι' αυτό και κάνει για ζόμπι
Σ' όλου του κόσμου τα λόμπι
γυρνάει την πλάτη ξανά
Μα ο Τζακ δεν ξέρει πως
δεν είναι μόνο αυτός
που θέλει μια ζωή να ζει νεκρός
Μα ο Τζακ δεν ξέρει πως
δεν είναι μοναχός,
πως ψάχνουν κι άλλοι
κάποιον να βγάλει τη σκιά τους απ' το φως
Του Τζακ τού βάζουν μπογιά,
του κάνουν χίλια σημάδια,
τον ρίχνουνε στα σκοτάδια
και του φωνάζουν «Με γεια»
Και μόνος σε μια γωνιά
ο Τζακ ουρλιάζει σαν ζόμπι
Του αρέσει, μοιάζει με χόμπι
συνήθεια από τα παλιά
Μα ο Τζακ δεν ξέρει πως
δεν είναι μόνο αυτός
που θέλει μια ζωή να ζει νεκρός
Μα ο Τζακ δεν ξέρει πως
δεν είναι μοναχός,
πως ψάχνουν κι άλλοι
κάποιον να βγάλει τη σκιά τους απ' το φως
Μα να που μια Κυριακή
του Τζακ τού δείχνουν την πόρτα
Μπορεί να έχει τα φόντα,
αλλά δεν έχει ψυχή
Κι ο Τζακ δεν έχει δουλειά
μα λέει ζόμπι να μείνει
Ποιος ξέρει τι θ' απογίνει
Δεν έχει καν φασολιά
Ο Τζακ έμαθε πως
δεν είναι μόνο αυτός
που θέλει μια ζωή να ζει νεκρός
Ο Τζακ έμαθε πως
δεν είναι μοναχός,
πως ψάχνουν κι άλλοι
κάποιον να βγάλει τη σκιά τους απ' το φως
|
||||
4. |
4. Βράδυ Ανάστασης
04:34
|
|||
|
Το ξέρω καλά πως είναι γραφτό μας
ένα βράδυ Ανάστασης, Πάσχα, να τρέξουμε οι δυο μας
σε μια ξένη γη, γιατί είσαι η μόνη
που σπρώχνει την πέτρα απ' το στήθος μου που με πλακώνει
Κι όλοι γύρω μας θα σαστίζουνε, όταν κόψουμε το νήμα
σαν στρατιώτες που αντικρίζουνε τ' άδειο μνήμα
Θα 'ρθεις να με βρεις με μια ροζ λαμπάδα,
να ρίξεις κερί στις πληγές μου να κλείσουν για πάντα
Το ξέρεις κι εσύ πως θα 'μαι δικός σου
Σαν αδέσποτος σκύλος θα τρέχω προς τ' άγιο το φως σου
Κι όλοι γύρω μας θα σαστίζουνε, όταν κόψουμε το νήμα
σαν στρατιώτες που αντικρίζουνε τ' άδειο μνήμα
Θα 'χουν γιορτή και οι νεκροί...
|
||||
5. |
5. Ρεϊβέκικο
04:28
|
|||
|
Να ξες, μικρό μου, εγώ πως σε αγάπησα
κι όλα τα χούγια μου παράτησα
Μα αλήθεια δεν μπορώ να ανοίξω πόλεμο
στις σκέψεις που μου πνίγουν τον λαιμό
Θα κάψω εγώ για πάρτη σου ολόκληρη την πίστα
κι ας ξέρω πως θα χάσουμε στην τελευταία πίστα
Να ξες μαζί σου εγώ ξαναγεννήθηκα
και όλα μου τα πριν τ' αρνήθηκα
Μα μοιάζει αυτή η ζωή σωστή ανηφοριά
κι είν' η καρδιά μου σαν σίδερο βαριά
Θα κάψω εγώ για πάρτη σου ολόκληρη την πίστα
κι ας ξέρω πως θα χάσουμε στην τελευταία πίστα
2 σχόλια
|
||||
6. |
6. Τσουνάμι
03:11
|
|||
|
Τ' άγρια κύματα λασπώσαν κι εμένα
βρέχουν τις ρωγμές στο ξερό μου κορμί
Κι όλη η θάλασσα θυμίζει εσένα
τόσο αδιέξοδη και τόσο αλμυρή
Κι έμεινα μόνος μου να σπαρταράω
σε μια άδεια ταράτσα μετά το τσουνάμι σου
Γιατί δεν έμαθα να κολυμπάω
στη διάφανη λίμνη που φτιάχνει η παλάμη σου
Τ' άγρια κύματα λασπώσαν την πόλη
και τραβήχτηκαν στις σπηλιές σαν θεριά
Ανεβάσανε τα δίχτυα τους όλοι
και δεν βγαίνουνε στα μπαλκόνια τους πια
Κι έμεινα μόνος μου να σπαρταράω
σε μια άδεια ταράτσα μετά το τσουνάμι σου
Γιατί δεν έμαθα να κολυμπάω
στη διάφανη λίμνη που φτιάχνει η παλάμη σου
|
||||
7. |
||||
8. |
8. Το λάθος του Ντεγκρά
05:56
|
|||
|
Μπορεί να φταίει η μοναξιά με τα χιλιάδες μάτια
σαν μύγα είναι και τσιμπά και όλα ας πάνε στα κομμάτια
Μπορεί και να βαρέθηκες του κόσμου την αρένα
-«Θα τους χορέψει ο Ντεγκρά μονάχος Μακαρένα»-
Πάλι, μπορεί να ένιωσες στα όρια να φτάνεις
και είπες, ήρθε η στιγμή την έξοδο να κάνεις
Γιατί σου δώσαν μια γραμμή μονάχα να κινείσαι
μα εσύ μου λες δεν θέλεις πια άλλο να προσποιείσαι
Μπορεί και να σε κλέψανε σαν ρίξανε το κέρμα
μα εσύ μου λες, κουράστηκες να κάθεσαι στο τέρμα
Κι αν στη ζωή σου τα 'κανες όλα σωστά, με πάθος
ποτέ κανείς δεν συγχωρεί αυτό το ένα λάθος
Μα αν ποτέ εγκλωβιστείς μες στης ψυχής τα βάθη
ας ξέρω μόνο ότι είσαι εδώ και κάνε χίλια λάθη
|
||||
If you like Σταύρος Δάλκος, you may also like:
The haunting new record from Canadian folk artist Avi C. Engel bridges old and new traditions with a minimalist approach.
go to album
Sanguine but uplifting, the Toronto singer-songwriter's "transfigured" folk songs ponder existential themes with grace and wonder.
go to album
when the poems do what they do
by aja monet
Poet aja monet explores Black resistance, love, and joy with musical backing by Chief Adjuah, Weedie Braimah, Samora Pinderhughes, and more.
go to album
THAT PASSED
by Patrick Regan Band
This collection of '90s work from folkie Patrick Regan and friends will appeal to fans of Fairport Convention and Pentangle.
go to album
Ma délire - Songs of love, lost & found
by Myriam Gendron
Montreal singer-songwriter Myriam Gendron's sophomore album, a mix of standards and originals, keeps living folk traditions vital.
go to album
Winter Of Discontent
by Knomad Spock
The British-Somali poet draws upon everything from leftfield folk to minimalist spoken-word, bound together by simple-yet-cutting wordplay.
go to album
The Toronto-based sextet make moody, cinematic sounding music that blends psych-folk and post-rock.
go to album
